‘Wat is het allerergste dat je in je werk hebt meegemaakt?’, wordt mij regelmatig gevraagd.
Mijn eerste reactie is meestal dat ik nog wel mazzel heb.
Sommige collega’s hebben, volgens mij, veel meer meegemaakt.
Maar de film loopt al en er komen momenten voorbij die ik nooit zal vergeten. Was het de reanimatie van dat minimensje in het huis voor tienermoeders? Of die keer, vlak voor Kerst, ik net achttien en in opleiding, dat de arts de hersenactiviteit bij een leeftijdgenoot onderzocht. Doodse stilte. Ze was zo mooi…
Mijn brein speelt versneld zo’n 35 jaar zorg af. Ziekenhuis en ambulance. Was het ergste toch dat moment waarop het mij nét niet lukte een vader tegen te houden om hem de aanblik op zijn net verongelukte zoon te besparen? De schreeuw waarmee hij zich op de grond liet vallen ging me door merg en been, en eigenlijk nu opnieuw.
Veel is het, heel veel. Toch heb ik één van de mooiste beroepen en gaat het goed met mij.
